Ἅγιος Καλλίστρατος ὁ Μάρτυρας καὶ οἱ σὺν αὐτῷ 49 Μαρτυρήσαντες (27 Σεπτεμβρίου)
αταγόταν ἀπό τήν Καρχηδόνα. Οἱ γονεῖς του, καθώς καί οἱ πρόγονοί του, ἦταν εὐσεβέστατοι χριστιανοί.
Ὅταν μεγάλωσε ὁ Καλλίστρατος, κατατάχθηκε στό στρατό σάν νεοσύλλεκτος. Ἡ «ὁμίχλη» τῆς σαρκολατρείας πού ἐπικρατοῦσε στό στράτευμα δέν ἐπηρέασε καθόλου τόν Καλλίστρατο. Ἀντίθετα μάλιστα, καλλιέργησε ἀκόμα περισσότερο τίς εὐσεβεῖς συνήθειές του. Μιά ἀπ’ αὐτές ἦταν νά προσεύχεται κατά τή νύκτα.
Αὐτό ὅταν τό εἶδαν οἱ συνάδελφοί του, τόν κατήγγειλαν στό στρατηγό Περσεντῖνο (287 μ.Χ.). Αὐτός ἀμέσως τόν κάλεσε, καί ὅταν ἄκουσε καί ἀπό τόν ἴδιο ὅτι εἶναι χριστιανός, διέταξε καί τόν βασάνισαν, σκληρά. Κατόπιν, ἀφοῦ τόν ἔδεσαν μέσα σ’ ἕναν σάκο, τόν ἔριξαν στή θάλασσα. Ἀλλά μέ θαῦμα ὁ σάκος σχίστηκε, καί δυό δελφίνια ἔφεραν σῶο καί ἀβλαβή τόν Καλλίστρατο, στήν στεριά. Τότε, 49 στρατιῶτες πού εἶδαν τό γεγονός πίστεψαν στόν Χριστό, καί ἀφοῦ ἔτρεξαν στόν Καλλίστρατο, τοῦ εἶπαν: «Πράγματι, εἴδαμε ὅτι ὑπάρχει στ’ ἀλήθεια καί εἶναι μεγάλος ὁ Θεός σου, ὁ ὁποῖος καί ἀπό τόν βυθό τῆς θάλασσας ὑπερφυσικά σέ ἔβγαλε. Θά μποροῦσε, ἄραγε, νά δεχθεῖ καί ἐμᾶς τούς εἰδωλολάτρες;».
Ὁ Καλλίστρατος τούς ἀπάντησε: «Ὁ δικός μου Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, ἐκείνους πού ἔρχονται κοντά του δέν τούς διώχνει. Διότι Ἐκείνου ὁ λόγος εἶναι: «Δεῦτε πρός ἐμέ πάντες οἱ κοπιῶντες καί πεφορτισμένοι, καγῶ ἀναπαύσω ὑμᾶς».
Τότε ὁ Καλλίστρατος κατήχησε ὅλους αὐτούς τούς στρατιῶτες μέσα στήν φυλακή. Ὁ δέ Περσεντῖνος, ἐρχόμενος σέ ἀδιέξοδο ἀπό τήν πίστη τους, ὅλους τούς ἀποκεφάλισε.
Ἁγία Ἀκυλίνα (27 Σεπτεμβρίου)
αταγόταν ἀπό τό χωριό Ζαγκλιβέρι τῆς Θεσσαλονίκης καί ἀνατράφηκε ἀπό γονεῖς εὐσεβεῖς. Ὁ πατέρας της ὅμως, σκότωσε ἕναν Τοῦρκο, μετά ἀπό φιλονικία μαζί του. Γιά ν’ ἀποφύγει τήν τιμωρία τοῦ θανάτου, δέχτηκε τόν μουσουλμανισμό. Ἀλλά ἡ μητέρα της ἔμεινε σταθερή στόν Χριστό καί κάθε μέρα δίδασκε στήν Ἀκυλίνα τήν ἀρετή καί τήν πίστη.
Παρά τίς ἐπίμονες προσπάθειες τοῦ πατέρα της καί τίς ἀπειλές τῶν Τούρκων, ἡ Ἀκυλίνα δέν ἀρνήθηκε τόν Χριστό. Ὅταν τήν ὁδηγοῦσαν στό μαρτύριο τήν ἀκολουθοῦσε καί ἡ μητέρα της, πού τήν παρότρυνε σ’ αὐτό.
Ἡ Ἀκυλίνα ἤλεγχε μέ θάρρος τούς Τούρκους καί τήν θρησκεία τους, μέ ἀποτέλεσμα νά πεθάνει μαρτυρικά, μετά ἀπό πολυήμερο ραβδισμό, στίς 27 Σεπτεμβρίου 1764.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ. α’. Τόν συνάναρχον Λόγον.
Ἀκυλίναν τήν θείαν ἀνευφημήσωμεν, οἷα θεόφρονα κόρην καί Ἀθληφόρον Χριστοῦ· τῇ ἀγάπῃ γάρ αὐτοῦ πίστει ἠνδρίσατο, καί καθεῖλε τόν ἐχθρόν, δι’ ἀγώνων ἱερῶν, καί δόξης τυχοῦσα θείας, Χριστῷ τῷ Λόγῳ πρεσβεύει, ἐλεηθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν.
Κοντάκιον. Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.
Ἀπαλῷ ἐν σώματι, τόν πολυμήχανον ὄφιν, τῇ λαμπρᾷ ἀθλήσει σου, καταβαλοῦσα παρθένε, ἔδραμες, λαμπαδηφόρος τῷ σῷ Νυμφίῳ· ἔστεψαι, τῆς ἀφθαρσίας τῇ εὐπρεπείᾳ, καί πρεσβεύεις Ἀκυλίνα, ὑπέρ τῶν πίστει ἀνευφημούντων σε.
Μεγαλυνάριον.
Πατρός παριδοῦσα τό ἀσεβές, τῆς μητρός τούς λόγους, ἐγεώργησας μυστικῶς· σύ γάρ Ἀκυλίνα, ἀθλήσασα νομίμως, τῶν ἀνομούντων ᾔσχυνας τά βουλεύματα.
Ὅσιος Ἰγνάτιος τοῦ Βαθέος Ρύακος (27 Σεπτεμβρίου)
αταγόταν ἀπό τήν δεύτερη ἐπαρχία τῶν Καππαδοκῶν καί ὑπῆρξε στά χρόνια τῶν βασιλέων Νικηφόρου Β’ Φωκᾶ (963 – 969) καί Ἰωάννη Α’ Τσιμισκή (969 – 976).
Ἀπό μικρός ἀφιερώθηκε στόν Θεό καί πῆγε στό Μοναστῆρι τοῦ Βαθέος Ρύακος (ἡ Μονή αὐτή βρισκόταν στήν Τρίγλια κοντά στά σημερινά Μουδανιά τῆς Μ. Ἀσίας). Ἐκεῖ ἔμαθε ὅλη τήν ἀσκητική ἀκρίβεια ἀπό τόν Ὅσιο Βασίλειο († 1 Ἰουλίου), ἡγούμενο καί κτήτορα τῆς Μονῆς αὐτῆς.
Ὁ Ἰγνάτιος, ἐπειδή ἔφτασε σέ μεγάλα ὕψη ἀρετῆς, χειροτονήθηκε Ἀναγνώστης, κατόπιν Ὑποδιάκονος, Διάκονος καί Πρεσβύτερος. Ἔπειτα ἔγινε ἡγούμενος τῆς ἐν λόγῳ Μονῆς καί ἐπέφερε μεγάλη πρόοδο σ’ αὐτήν, τόσο ὑλική ὅσο καί πνευματική.
Ὅταν κάποτε οἱ πολιτικοί ἄρχοντες θέλησαν νά μεταχειριστοῦν τά χρήματα τῆς Μονῆς, ὁ Ἰγνάτιος μέ τήν ἀποφασιστική του στάση, προστάτευσε τήν μοναστηριακή περιουσία.
Ἀπεβίωσε στόν δρόμο κοντά στό Ἀμόριο (κατ’ ἄλλους, πού εἶναι καί τό πιθανότερο, στό Ἀρμουτλῆ), ὅταν κάποτε ἐπέστρεφε ἀπό τήν Κωνσταντινούπολη. Μετά ἕνα χρόνο τό λείψανό του ἀνακομίστηκε στήν ἀγαπημένη του Μονή, γιά τήν ὁποία τόσο εἶχε μοχθήσει.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx
Ἅγιοι Μᾶρκος, Ἀρίσταρχος καὶ Ζήνων οἱ Ἀπόστολοι (27 Σεπτεμβρίου)
Ἀρίσταρχος, εἶχε τή μεγάλη τιμή νά χρηματίσει συνεργάτης τοῦ Ἀπ. Παύλου, (πρός Φιλήμ. α’ 23) καί συναιχμάλωτός του (Κολοσ. δ’ 10). Κατόπιν διέπρεψε καί ως ἐπίσκοπος Ἀπαμείας στή Συρία.
Ὁ Μᾶρκος, πού δέν εἶναι βέβαια ὁ Εὐαγγελιστής, χειροτονήθηκε ἐπίσκοπος Βύβλου καί ἔδρασε ἀποστολικά. Ὅπως μάλιστα τοῦ Πέτρου (Πράξ. ε’ 15), ἔτσι καί αὐτοῦ ἡ σκιά μόνη ὅταν ἔπεφτε στούς ἀσθενεῖς τούς θεράπευε.
Ὁ Ζήνων, εἶναι ὁ ἴδιος μέ τόν νομικό Ζηνά, πού σάν γνήσιος καί εὐδόκιμος ἐργάτης τοῦ Εὐαγγελίου, βοήθησε γι’ αὐτό καί στήν Κρήτη μαζί μέ τόν Ἀπολλῶ. Γι’ αὐτό καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος τόσο συγκινητικά καί φιλόστοργα συνιστᾷ στόν Τίτο, νά τούς φροντίσει τόσο πολύ, ὥστε νά μή τούς λείψει τίποτα (Τίτ. γ’ 13). Ὁ Ζήνων, διέπρεψε καί ως ἐπίσκοπος Διοσπόλεως.
Μετάστασις Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου (26 Σεπτεμβρίου)
ρκετοὶ εἶχαν τὴν ἄποψη ὅτι ὁ Ἰωάννης δὲν πέθανε, ἀλλὰ μετατέθηκε στὴν ἄλλη ζωή, ὅπως ὁ Ἐνὼχ καὶ ὁ Ἠλίας. Ἀφορμὴ γι' αὐτὴ τὴν ἄποψη ἔδωσε τὸ γνωστὸ εὐαγγελικὸ χωρίο, Ἰωάννου κα’ 22. Ὅμως, ὁ ἀμέσως ἑπόμενος στίχος κα’ 23 διευκρινίζει τὰ πράγματα.
Ἡ παράδοση ποὺ ἀσπάσθηκε ἡ Ἐκκλησία μας εἶναι ἡ ἑξῆς: Ὁ Ἰωάννης σὲ βαθειὰ γεράματα πέθανε στὴν Ἔφεσο καὶ τάφηκε ἔξω ἀπ’ αὐτήν. Ἀλλὰ μετὰ ἀπὸ μερικὲς ἡμέρες, ὅταν οἱ μαθητὲς του ἐπισκέφθηκαν τὸν τάφο, βρῆκαν αὐτὸν κενό.
Ἡ Ἐκκλησία μας, λοιπόν, δέχεται ὅτι στὸν ἀγαπημένο μαθητὴ τοῦ Κυρίου συνέβη ὅτι καὶ μὲ τὴν Παναγία μητέρα Του. Δηλαδή, ὁ Ἰωάννης ναὶ μὲν πέθανε καὶ ἐτάφη, ἀλλὰ μετὰ τρεῖς ἡμέρες ἀναστήθηκε καὶ μετέστη στὴν αἰώνια ζωή, γιὰ τὴν ὁποία ὁ ἴδιος, νὰ τί λέει σχετικά:
«Ὁ ἔχων τὸν υἱὸν ἔχει τὴν ζωήν, ὁ μὴ ἔχων τὸν υἱὸν τοῦ Θεοῦ τὴν ζωὴν οὐκ ἔχει». Ἐκεῖνος, δηλαδή, ποὺ εἶναι ἑνωμένος μέσῳ τῆς πίστης μὲ τὸν Χριστὸ καὶ τὸν ἔχει δικό του, ἔχει τὴν ἀληθινὴ καὶ αἰώνια ζωή. Ἐκεῖνος, ὅμως, ποὺ δὲν ἔχει τὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ, νὰ ἔχει ὑπ’ ὄψιν του πὼς δὲν ἔχει καὶ τὴν ἀληθινὴ καὶ αἰώνια ζωή.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος β’.
Ἀπόστολε Χριστῷ τῷ Θεῷ ἠγαπημένε, ἐπιτάχυνον ῥῦσαι λαὸν ἀναπολόγητον· δέχεταί σε προσπίπτοντα, ὁ ἐπιπεσόντα τῷ στήθει καταδεξάμενος· ὃν ἱκέτευε Θεολόγε, καὶ ἐπίμονον νέφος ἐθνῶν διασκεδάσαι, αἰτούμενος ἡμῖν εἰρήνην καὶ τὸ μέγα ἔλεος.
Ἕτερον Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ἀγάπης ὡς ἔμπλεως, τοῦ διδασκάλου Χριστοῦ, τῷ στήθει ἀνέπεσας, καὶ ἐμυήθης σαφῶς, τὴν γνῶσιν τὴν ἄρρητον. Ὅθεν θεολογίας, θεῖον ὄργανον ὤφθης, Ἀπόστολε Ἰωάννη, καὶ φωστὴρ εὐσεβείας· διὸ Εὐαγγελιστά σε, πόθῳ γεραίρομεν.
Κοντάκιον. Ἦχος β’.
Τὰ μεγαλεῖά σου Παρθένε τὶς διηγήσεται; βρύεις γὰρ θαύματα, καὶ πηγάζεις ἰάματα, καὶ πρεσβεύεις ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν, ὡς Θεολόγος καὶ φίλος Χριστοῦ.
Ἕτερον Κοντάκιον. Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.
Προσελθὼν Ἀπόστολε, τοῦ Διδασκάλου τῷ στήθει, ἐξ αὐτοῦ ἀντλήσας δέ, θεολογίας τὰ ῥεῖθρα, ἅπασαν, τὴν οἰκουμένην τερπνῶς ἀρδεύεις, νάμασι, τοῖς ζωηφόροις καὶ ἀθανάτοις· διὸ χαῖρέ σοι βοῶμεν, ὦ Ἰωάννη, θεολογίας πηγή.
Μεγαλυνάριον.
Ὡς ἠγαπημένος τῷ Ἰησοῦ, τῆς θεολογίας, ἐμυήθης τὸν θησαυρόν· ὅθεν Ἰωάννη, Ἀπόστολον θεόπτην, καὶ μύστην τῶν ἀρρήτων, σὲ μεγαλύνομεν.
Ὅσιος Ἰωάννης ὁ Σπηλαιώτης ὁ εἰς τὰς ὄχθας τοῦ χειμάῤῥου Μερσίνη τῆς Σιᾶς ἀσκήσας (26 Σεπτεμβρίου)
ερί τά τρία χιλιόμετρα βορειοανατολικά τοῦ χωρίου Σιᾶς τῆς ἐπαρχίας Λευκωσίας πρός τό χωρίον Ἀλάμπρα, εὑρίσκεται μιά ἐρειπωμένη ἐκκλησία πλησίον χειμάῤῥου, ἡ ὁποία λέγεται Ἅϊ Γιάννης (Ἅγιος Ἰωάννης). Βορειοτέρα αὐτῆς τῆς ἐρειπωμένης ἐκκλησίας ἔχει κτισθεῖ νεώτερη ἐκκλησία, πάλιν τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου. Οἱ κάτοικοι τήν ἀφιέρωσαν στόν Ἅγιον Ἰωάννην τόν Θεολόγο.
Ἡ ἀρχική ὅμως ἐκκλησία πού προϋπήρχε στόν τόπο τῆς ἐρειπωμένης ἐκκλησίας, κτίσθηκε ἐπ’ ὀνόματι τοπικοῦ Ἁγίου, τοῦ Ὁσίου Ἰωάννου. Γκρεμισθεῖσα ὅμως σύν τῷ χρόνῳ οἱ κάτοικοι τῶν γύρω χωριῶν ἔκτισαν αὐτήν πού σῴζεται ἐρειπωμένη μέχρι σήμερα. Φαίνεται ὅτι εἶναι κτίσμα τοῦ 19ου αἰῶνος, διότι στήν μέση φέρει καμάραν καί στό ταβάνι τοποθετήθηκαν καλάμια πρίν τό τελικό σκέπασμα τῆς ὀροφῆς μέ κεραμίδια. Πρός τό Ἱερόν στά ἀριστερά ὑπάρχει ἡμικύκλιον κτίσιμο, πού πιθανόν νά ὑπῆρχαν κάποτε τά λείψανα τοῦ τοπικοῦ αὐτοῦ Ὁσίου τά ὁποία ἐφυλάσσοντο ἐκεῖ καί τά προσκυνοῦσαν οἱ πιστοί.
Ἐπ᾿ ὀνόματι λοιπόν τοπικοῦ Ἁγίου ἐκτίσθη ἡ πρώτη ἐκκλησία καί ὑπάρχουν οἱ ἑξῆς μαρτυρίες καί ἀποδείξεις: Στά ἀνατολικά τῆς ἐκκλησίας περί τά δέκα μέτρα, ὑπάρχει λαξευτή σπηλιά ἐντός βράχου, πλησίον τοῦ μικροῦ χειμάῤῥου στά ἀριστερά πού εἶναι κτισμένη καί ἡ παλαιά ἐκκλησία. Μέσα στήν μικρήν αὐτήν σπηλιά πού εἶναι σάν καταφύγιον, στά ἀριστερά της, ὑπάρχει πεζοῦλα πού ἐχρησιμοποιεῖτο ὑπό τοῦ οἰκήτορός της ἀσκητοῦ σάν κρεβάτι, λαξευμένο στήν πέτρα. Στά δεξιά τῆς σπηλιᾶς ὑπάρχει στενόμακρον μικρόν λαξευμένον κάθισμα. Οἱ διαστάσεις τῆς μικρῆς αὐτῆς σπηλιᾶς εἶναι 1,50 ὕψος, 1,90 πλάτος καί 2,05 μῆκος. Τήν ἐχρησιμοποιοῦσεν ὁ Ἀσκητής Ἰωάννης σάν καταφύγιον καί προστασίαν ἀπό τίς βροχές καί κυρίως ἐκεῖ κατέφευγε τόν καιρό τοῦ χειμῶνος.
Δευτέρα ἀπόδειξις ὅτι ἐπρόκειτο περί τοπικοῦ ἀσκητῆ εἶναι καί ἡ εὑρισκομένη ἐντός τῆς σπηλιᾶς παλαιά εἰκόνα κάποιου Ὁσίου Ἰωάννου, πού εἶναι ἀρκετά κατεστραμμένη καί τό ἐπίθετον τοῦ Ἁγίου εἶναι δυσανάγνωστον, ἐπειδή ἔπεσαν φλοῦδες ἀπό τό θεμέλιον τῆς εἰκόνος. Τό ὄνομα τοῦ Ἁγίου στήν εἰκόνα εἶναι γραμμένο τοιουτοτρόπως: Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Σ .. A ... ΤΗΣ. Ἐκεῖ πού εἶναι τά γράμματα τῆς ἐπωνυμίας τοῦ Ἁγίου διεφθάρηκε τό θεμέλιον. Στό εἰλητάριον πού κρατεῖ ὁ Ὅσιος ἀναγράφεται: «Ἡ ἐλπίς μου ὁ Πατήρ, καταφυγή μου ὁ Υἱός, σκέπη μου τό Πνεῦμα τό Ἅγιον». Ἡ εἰκόνα μπορεῖ νά χρονολογηθεῖ ὡς ζωγραφιθεῖσα κατά τό πρῶτον ἥμισυ τοῦ ιθ’ (δεκάτου ἐννάτου) αἰῶνος καί εἶναι ἔργον τοῦ ζωγράφου Παρθενίου (1808 – 1848).
Τρίτη ἀπόδειξις εἶναι τά θαύματα πού ἔδειξεν τελευταίως ὁ Ἅγιος. Διότι τό δεύτερον ἀπό τά θαύματα πού γράφονται κατωτέρω, ὅπως τό διηγήθηκεν ὁ θεραπευθείς φανερώνει τοπικόν Ἅγιον, ἀσκητήν.
Τά θαύματα τοῦ Ἁγίου:
α) Ὁ Ἅγιος ἐθεράπευσε δεκαπεντάχρονον παιδί ἀπό τόν Κόρνον, τό ὁποῖον ἔπασχε ἀπό λευχαιμίαν, ὅταν προσέτρεξαν οἱ γονεῖς του πρός τόν Ἅγιον ζητοῦντες τήν βοήθειάν του.
β) Νέος ἀπό τά Κοκκινοχώρια, ὁ ὁποῖος ἔπεσεν ἀπό σκαλωσιάν – κατ’ ἄλλους ἀπό ἀσανσέρ (ἀναβατόριον) ὅταν τό ἐπιδιόρθωνεν – ἔμεινε παράλυτος ἐξ αἰτίας βλάβης τῆς σπονδυλικῆς του στήλης. Ἀκολούθως εἶδε τόν Ἅγιον στόν ὕπνον του καί τοῦ εἶπεν: Ἔλα στό σπήλαιόν μου καί ξάπλωσε στό κρεβάτι μου καί θά ἰατρευθεῖς.
Καί ἔτσι πῆγε στήν Σιά καί ἀφοῦ προσκύνησε στήν ἐκκλησίαν τοῦ Ἁγίου, ἀκολούθως πῆγε στό σπήλαιον καί ὅταν ἑξάπλωσε στό πέτρινον κρεβάτι τοῦ Ὁσίου καί ἐπικαλέσθηκεν τήν βοήθειάν του, σηκώθηκεν ὑγιής, δοξάζοντας τόν Θεόν καί εὐχαριστῶντας τόν Ἅγιον.
γ) Χριστιανός ἐκ Λυμπιῶν, ἔπαθε δυστύχημα στόν παλαιόν δρόμον Μοσφιλωτής – Ἀλάμπρας κοντά στό γεφύρι πού ὁδηγεῖ ὁ δρόμος στήν ἐκκλησίαν τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου. Εἶχε μαζί του καί τά δύο του μωρά (βρέφη) τά ὁποῖα ἔπαθαν κατάγματα καί εὐρίσκονταν σέ ἀσχήμην κατάστασιν.
Εἶδε τήν ὥρα τοῦ δυστυχήματος ἔναν λαμπερόν γέροντα μέ λευκήν στολήν πού ἅρπαξε τά δύο του παιδιά καί τά σήκωσε πάνω καί ἔτσι δέν ἔπαθαν περισσοτέρην βλάβην. Καί μετά ἔμαθεν ὅτι ἐκεῖ κοντά εὑρίσκεται ἡ ἐκκλησία τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου, ὅπου ἐπῆγε καί προσκύνησε καί ἀκολούθως ἐπῆγε καί εἶδε καί τό σπήλαιόν του.
Ὁ Ὅσιος Ἰωάννης ἦταν ἔνας ἀπό τούς Τριακοσίους ξένους Ἁγίους πού ἑκατοίκησαν στό νησί της Κύπρου. Ἐλάξευσεν ὅπως φαίνεται τό σπήλαιόν του ἔτσι μικρόν, ὅσο γιά νά τόν χωράει νά ξαπλώνει στήν ἐπί τῆς πέτρας λαξευμένην κλίνην του. Τό πιθανότερον ὁ τοπικός αὐτός Ἅγιος, νά εἶναι ὁ Ὅσιος Ἰωάννης, ὁ ἕνας ἀπό τούς πέντε Ὁσίους πού ἀναφέρει ὁ χρονογράφος Ἀρχιμανδρίτης Κυπριανός οἱ ὁποῖοι ἀσκήτευσαν στήν περιφέρειαν Λυθροδόντα (Ἰωσήφ, Φράσῃς, Εὐτύχιος, Θέλθας, καί Ἰωάννης) καί εἶναι ἀπό τούς ξένους ὅπου ἐκατοίκησαν εἰς τήν Νῆσον, καθώς ἀναφέρει.
Ἡ μνήμη τοῦ Ὁσίου Ἰωάννου τιμᾶται μέ Λειτουργίαν πού γίνεται στήν νέαν ἐκκλησίαν τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου στίς 26 τοῦ μηνός Σεπτεμβρίου.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx
Ἀνακομιδὴ Τιμίας Κάρας τοῦ Πρωτοκλήτου Ἀποστόλου Ἀνδρέου (26 Σεπτεμβρίου)
Ἀνακομιδή τῶν λειψάνων τοῦ Πρωτοκλήτου Ἀποστόλου Ἀνδρέα, ἔγινε στίς 26 Σεπτεμβρίου 1964, καί ματακομίσθησαν ἀπό τήν πόλη τῆς Ρώμης στήν πόλη τοῦ μαρτυρίου του, τήν Πάτρα.
