Προεόρτια τῆς Μεταμορφώσεως Σωτῆρος Χριστοῦ (5 Αυγούστου)
Κύριος εἶχε προειπεῖ στούς μαθητές του γιά τούς κινδύνους, γιά τά πάθη του καί τήν θανάτωσή του καί ἐπίσης γιά τό τί θά τραβοῦσαν στήν συνέχεια ἀπό τούς εἰδωλολάτρες καί τούς ἐχθρούς τοῦ Εὐαγγελίου, λέγοντάς τους πώς αὐτά ἀνήκουν στήν παροῦσα ζωή. Ἐκεῖνο ὅμως πού ἔχει οὐσιαστική σημασία εἶναι ἡ αἰώνια ζωή.Ἔτσι λοιπόν ὁ Χριστός θέλοντας νά δείξει στούς μαθητές του μία πρόγευση τῆς αἰώνιας ζωῆς, παρέλαβε τρεῖς ἀπό τούς μαθητές του, τόν Πέτρο, τόν Ἰάκωβο καί τόν Ἰωάννη καί τούς ἀνέβασε σέ ἕνα βουνό. Ἐκεῖ μεταμορφώθηκε καί ἔλαμψε τό πρόσωπό Του σάν τό φῶς. Καί τότε ἐμφανίστηκαν ὁ Μωϋσῆς καί ὁ Ἠλίας οἱ ὁποῖοι συνομίλησαν μαζί μέ τόν Ἰησοῦ.
Ὁ Κύριος πῆρε μόνο αὐτούς τούς μαθητές, διότι εἶχαν κάποια ὑπεροχή ἔναντι τῶν ἄλλων. Συγκεκριμένα ὁ Πέτρος γιατί ἀγαποῦσε πολύ τόν Χριστό, ὁ Ἰωάννης γιατί τόν ἀγαποῦσε πολύ ὁ Χριστός καί ὁ Ἰάκωβος ἐπειδή εἶχε τήν δύναμη νά πιεῖ τό ποτῆρι πού ἤπιε ὁ Χριστός.
Τούς Μωϋσῆ καί Ἠλία τούς ἔφερε γιά νά διορθώσει τίς ἐντυπώσεις πού ὑπῆρχαν μέχρι τότε γιά τό ποιός ἦταν, ἂν ἦταν δηλαδή ὁ Ἰωάννης ὁ Βαπτιστής ἡ κάποιος μεγάλος προφήτης.
Αὐτά λοιπόν συνέβησαν στήν Μεταμόρφωση τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, στό ὄρος Θαβώρ.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Χριστοῦ τήν Μεταμόρφωσιν προϋπαντήσωμεν, φαιδρῶς πανηγυρίζοντες τά προεόρτια, πιστοί καί βοήσωμεν· Ἔφθασεν ἡ ἡμέρα, τῆς ἐνθέου εὐφροσύνης· ἄνεισιν εἰς τό ὄρος, τό Θαβώρ ὁ Δεσπότης, τῆς Θεότητος αὐτοῦ, ἀπαστράψαι τήν ὡραιότητα.
Κοντάκιον. Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Ἐν τῇ θείᾳ σήμερον, Μεταμορφώσει, ἡ βροτεία ἅπασα, φύσις προλάμπει θεϊκῶς, ἐν εὐφροσύνῃ κραυγάζουσα· Μεταμορφοῦται, Χριστός, σώζων ἅπαντας.
Μεγαλυνάριον.
Δεῦτε ἐν τῷ ὄρει τῶν ἀρετῶν, ἀνέλθωμεν πάντες, καί ὀψώμεθα μυστικῶς, τόν ἐν Θαβωρίῳ, ἀστράψοντα ἀρρήτως, Δεσπότην Ζωοδότην, ὃν μεγαλύνομεν.
Ἅγιος Χρῆστος ὁ Μάρτυρας ἀπὸ τὴν Πρέβεζα (5 Αυγούστου)
ήρωας αυτός της Ορθοδοξίας ήταν ένας νεαρός έφηβος βιοπαλαιστής από την Πρέβεζα, που έζησε στα χρόνια της Τουρκοκρατίας (1668).
Το όνομά του ήταν Χρήστος (παρήχηση του ονόματος του Χριστού και της ελληνικής λέξεως (επίθετο) χρηστός = χρήσιμος, κατάλληλος)
Εργαζόταν ως ναυτικός, σ’ ένα εμπορικό πλοίο, μια καθημερινότητα κουραστική και ένας ρυθμός εξουθενωτικός. Μια ρουτίνα μονότονη και χωρίς ενδιαφέρον. Θάλασσα, λιμάνια και εμπορεύματα. Αυτό όμως, καθόλου δεν τον αποξένωσε από την χριστιανοπρεπή διαγωγή του.
Είχε ένα εσωτερικό περιεχόμενο με το οποίο μπορούσε να ζει και να αντισταθμίζει τις εξωτερικές δυσκολίες. Είχε με τι να «τραφεί» σ’ αυτή την «πείνα» της καθημερινής του ζωής. Σιγά-σιγά γνώρισε τον εαυτό του μέσα στον κόπο και μάθαινε να κρίνει τι αξίζει και τι δεν αξίζει στην ζωή του. Έτσι έγινε σοφός στις αξιολογήσεις.
Η ζωή έχει απρόοπτα και ο τρόπος που τα αντιμετωπίζουμε φανερώνει το περιεχόμενό μας.
Το πλοίο του έφθασε στο νησί της Κώ στα Δωδεκάνησα. Ήταν περίοδος ετοιμασίας εκκλησιαστικής για τις γιορτές της Μεταμορφώσεως του Χριστού και της Κοιμήσεως της Παρθένου Μαρίας (Παναγίας).
Αποφάσισε να εξομολογηθεί. Πήγε σε κάποιον Ναό και εξομολογήθηκε. Ο ιερέας που τον εξομολόγησε ήταν και ο «συγγραφέας» του βίου. Έγραψε το γεγονός στα εσώφυλλα ενός εκκλησιαστικού βιβλίου. Μαρτύρησε για την ποιότητα την εσωτερική του προσώπου («ευρέθη καθαρός») και για τα συμβάντα.
Φεύγοντας απ’ το Ναό, μια παρέα Τούρκων τον ενέπαιξε στην αρχή και στην συνέχεια απαίτησε να αρνηθεί την πίστη του στον Χριστό. Ο νεαρός έκανε απολύτως σαφές το ότι δεν πρόκειται να αρνηθεί τον Χριστό ό,τι και αν κοστίζει. Τότε οι Τούρκοι άρχισαν να τον χτυπούν με μαχαίρια και βγάζοντάς τον έξω από την πόλη τον θανάτωσαν καίγοντάς τον ζωντανό.
Οι άπιστοι άφησαν το σώμα του άταφο για ἐναν μήνα. Αλλά το λείψανο του Αγίου έμεινε αναλλοίωτο. Μάλιστα, στις πρώτες νύχτες το σκέπαζε κάποιο γλυκό φως, πού προερχόταν από τον ουρανό αυτό και έκανε πολλά θαύματα.
Όλα αυτά έγιναν στις 5 Αυγούστου 1668.
Οι άγιοι στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας είναι οι Χριστιανοί που αγάπησαν με όλη τους την ύπαρξη (σώμα και ψυχή) τον Χριστό και την Βασιλεία Του.
Άνθρωποι σαν όλους, έχουν «διαφορετικό» την διάθεση της αγάπης για το πρόσωπο του Χριστού. Η αγάπη σε καμμιά σχέση δεν είναι λόγια και θεωρίες, πολύ περισσότερο στην σχέση με τον Θεό.
Ἁγία Νόννα (μητέρα του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου) (5 Αυγούστου)
Ἁγία αὐτή ἀνήκει στή μερίδα τῶν χριστιανῶν γυναικῶν, καί μητέρων, πού μέ τό φῶς τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ λάμπρυναν τό στερέωμα τῆς χριστιανικῆς ἱστορίας. Εὐσεβής, ἁγνή, μέ θερμή πίστη, μέ διαμαντένιο χαρακτῆρα, μέ πολλή μελέτη καί ἀκριβή γνώση τῶν δογμάτων καί τῶν ἐντολῶν τῆς χριστιανικῆς θρησκείας, ἀναδείχτηκε ὁ καλός ἄγγελος τοῦ σπιτιοῦ της.
Ὁ σύζυγός της Γρηγόριος εἶχε πέσει στήν αἵρεση τῶν Ὑψισταρίων, πού δεχόταν μονοπρόσωπο τόν Ὕψιστο καί ἀπέρριπτε τόν Τριαδικό Θεό. Ἀλλά ἡ Νόννα μέ τίς προσευχές της καί τήν πειθώ, πού ἐξασκοῦσε μέ σοφία καί στοργή, ἐπανέφερε τόν σύζυγό της στόν ὀρθόδοξο δρόμο, γιά νά ἀναδειχθεῖ στή συνέχεια ἕνας ἀπό τούς πιό εὐσεβεῖς ἐπισκόπους της Ἐκκλησίας μας.
Ἔπειτα ἡ Νόννα, ἔδειξε τόσο μεγάλη προσοχή στήν ἀνατροφή τῶν παιδιῶν της, ὥστε ἀνέδειξε πολύτιμες δυνάμεις καί ἔξοχα κοσμήματα τῆς χριστιανικῆς πίστης. Καί αὐτά ἦταν, ὁ μεγάλος πατέρας τῆς Ἐκκλησίας μας Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, ὁ ἄλλος γιός της Καισάριος καί ἡ πασίγνωστη – γιά τήν εὐσέβειά της – κόρη της Γοργονία.
Ἔτσι ἡ Νόννα ἀποτελεῖ παράδειγμα γιά μίμηση στίς κοινωνίες, πού θέλουν νά ἀντλοῦν ἀπό τήν οἰκογένεια χριστιανική τόνωση, καί νικηφόρες δυνάμεις κατά τῶν ἀσεβῶν δοξασιῶν καί τῆς τυραννίας τῶν παθῶν.
Ἡ Ἁγία Νόννα ἀπεβίωσε εἰρηνικά.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx
Ἅγιος Εὐσίγνιος ὁ Μάρτυρας (5 Αυγούστου)
εννήθηκε στὴν Ἀντιόχεια καὶ ἦταν στρατιωτικὸς γιὰ ἑξήντα ὁλόκληρα χρόνια. Στρατεύθηκε ὅταν βασίλευε ὁ Κώνστας ὁ Χλωρός, πατέρας τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου. Ἔζησε πολλὰ χρόνια καὶ πρόφθασε μέχρι καὶ τὴ βασιλεία τοῦ Ἰουλιανοῦ τοῦ Παραβάτη.
Ὅταν κάποτε ὁ βασιλιὰς αὐτὸς ἔφθασε στὴν Ἀντιόχεια, ζήτησε νὰ τὸν δεῖ κάποιος γέροντας στρατιώτης 110 χρονῶν! Ὁ Ἰουλιανὸς ἀπὸ περιέργεια τὸν δέχθηκε, καὶ ἔμεινε ἔκπληκτος ὅταν εἶδε τὸν γέροντα στρατιώτη τόσων χρονῶν νὰ διατηρεῖ ἀλύγιστο τὸ σῶμα του. Διέταξε καὶ τὸν περιποιήθηκαν ὅσο τὸ δυνατὸν καλύτερα. Ἀλλὰ ὁ Εὐσίγνιος δὲν ἱκανοποιήθηκε ἀπ' αὐτὲς τὶς περιποιήσεις τοῦ Ἰουλιανοῦ καὶ τοῦ δήλωσε ὅτι εἶναι χριστιανὸς καὶ ὅτι μάταια προσπαθεῖ νὰ ζωντανέψει ἕνα πτῶμα, ὅπως εἶναι ἡ εἰδωλολατρία. Καὶ ἐπὶ τέλους, νὰ πάψει νὰ διώκει τὸν Χριστό.
Ὅταν ἄκουσε αὐτά ὁ Ἰουλιανός, ἐξαγριώθηκε καί διέταξε ἀμέσως νά τόν ἀποκεφαλίσουν. Τότε ὁ Εὐσίγνιος, γεμάτος ἀπό χαρά, εἶπε: «Εὐχαριστῶ, βασιλιά. Ὁ θάνατος μέ σεβάστηκε στό πεδίο τῶν μαχῶν, γιά νά μέ εὕρει τώρα καί νά μοῦ δώσει τό κτύπημα χάριν τοῦ Χριστοῦ. Τέτοιο τέλος εἶναι ἄξιο χριστιανοῦ στρατιώτη, καί δοξολογῶ τόν Ὕψιστο πού εὐδόκησε νά μου το ἐπιφυλάξει».
Ἔτσι ὁ Εὐσίγνιος ἔλαβε τόν τίμιο θάνατο τοῦ μαρτυρίου μέ ἀποκεφαλισμό.
Ὅσιος Εὐγένιος ὁ Αἰτωλὸς (5 Αυγούστου)
Ὅσιος Εὐγένιος Ἰωαννούλιος ἢ Γιαννούλης ὁ Αἰτωλός, γεννήθηκε τό 1595 ἢ 1596 στό Μέγα Δένδρο Ἀποκούρου ἀπό πτωχούς γονεῖς.
Χειροτονήθηκε διάκονος τό 1616 στή Μονή Τατάρνας καί γιά μικρό χρονικό διάστημα παρέμεινε στή Μονή Ξηροποτάμου τοῦ Ἁγίου Ὅρους.
Τό 1619 χειροτονήθηκε πρεσβύτερος στή Μονή Σινᾶ ἀπό τόν τότε Πατριάρχη Ἀλεξανδρείας Κύριλλο Λούκαρη καί κατόπιν Οἰκουμενικό Πατριάρχη μέ τόν ὁποῖο ἔζησε πολλές ταλαιπωρίες γιά τήν προσήλωσή του στήν Ὀρθοδοξία καί γιά τό ἀδούλωτο πνεῦμα του. Ὁ Εὐγένιος, ἔφτασε στό σημεῖο, ἀκόμα καί νά καθαιρεθεῖ ἀπό τόν Τουρκόφιλο καί Λατινόφρονα Πατριάρχη Κύριλλο Κοντάρη, ἀλλά ἀργότερα, τό 1639, ὁ Πατριάρχης Παρθενίας τόν ἀποκατέστησε πανηγυρικά.
