Ὁσία Ἀνθούσα (12 Απριλίου)
Ὁσία Ἀνθούσα, ἡ βασίλισσα, ἦταν θυγατέρα τοῦ αὐτοκράτορος Κωνσταντίνου Ε’ τοῦ Κοπρώνυμου (741-775 μ.Χ.) καί τῆς τρίτης συζύγου του Εὐδοκίας. Μετά τό θάνατο τοῦ πατέρα της διαμοίρασε ὅλα της τά ὑπάρχοντα στούς φτωχούς, σέ ἐκκλησίες καί ἱδρύματα καί ἔγινε μητέρα πολλῶν ὀρφανῶν καί προστάτιδα χηρῶν. Μολονότι δέχθηκε πολλές παρακλήσεις καί πιέσθηκε ἀπό τήν εὐσεβέστατη αὐγούστα Εἰρήνη τήν Ἀθηναία (797 – 802 μ.Χ.) νά μείνει μαζί της καί νά συμβασιλεύσει, δέν ἀποδέχθηκε.
Ἡ Ὁσία Ἀνθούσα ἐκάρη μοναχή ὑπό τοῦ Πατριάρχου Ταρασίου καί ἀποσύρθηκε στή μονή τῆς Ὁμονοίας ἢ Εὐμενείας. Ἐκεῖ ἔζησε μέ ἄσκηση καί προσευχή καί κοιμήθηκε μέ εἰρήνη τό ἔτος 809 μ.Χ.
Ἅγιος Βασίλειος ὁ Ὁμολογητής Ἐπίσκοπος Παρίου (12 Απριλίου)
Ἅγιος Βασίλειος ἔζησε κατά τήν ἐποχή τῶν ἀσεβῶν εἰκονομάχων. Ἐπειδή ἀγάπησε τόν Θεό ἀπό βρέφος καί ἄσκησε κάθε ἀρετή, χειροτονήθηκε Ἐπίσκοπος Παρίου. Αὐτός, σύμφωνα καί μέ ὅσα ἔχουν γραφεῖ ἀπό τόν Παῦλο, τόν θεῖο καί μεγάλο Ἀπόστολο τοῦ Χριστοῦ, δέν πείσθηκε νά συνδεθεῖ μέ τήν ἀσεβή αἵρεση ὅσων ἀθετοῦσαν τήν πάνσεπτη εἰκόνα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καί ὅλων τῶν Ἁγίων. Καί ἐπειδή δέν θέλησε νά ὑπογράψει στόν ἄδικο τόμο γιά τήν κατάλυση τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, πέρασε ὅλη του τή ζωή μέ διωγμούς καί πειρασμούς καί θλίψεις καί στεναχώριες, μεταβαίνοντας ἀπό τόπο σέ τόπο καί μετακινούμενος συνεχῶς. Ἀναφέρεται δέ ὅτι κατά τούς χρόνους τῆς βασιλείας τοῦ Μιχαήλ τοῦ Τραυλοῦ (820 – 829 μ.Χ.) καί τοῦ Θεοφίλου (829 – 842 μ.Χ.) διέμενε ἐξόριστος σέ κάποιο μικρό νησί πρό τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Καί μέ αὐτό τόν τρόπο, ἀφοῦ ὑπεράσπισε τά πατρικά δόγματα καί μισώντας μέχρι τέλους τίς διδασκαλίες τῶν κακόδοξων, κοιμήθηκε μέ εἰρήνη.
Ὁ Ἅγιος Βασίλειος χειροτόνησε διάκονο καί πρεσβύτερο τόν μετέπειτα Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ἅγιο Ἰγνάτιο A’ († 23 Ὀκτωβρίου).
Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθείς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Ὡς ἱερεύς τοῦ Βασιλέως τῆς δόξης, ὁμολογίας διαλάμπεις τῇ αἴγλῃ, Ἱερομάρτυς ἔνδοξε Βασίλειε· τῶν εἰκονομάχων γάρ, τήν ἀπάτην ἐλέγχων, πόνοις προσωμίλησας, ὑπέρ τῆς ἀληθείας· καί μεταστάς ἐν δόξῃ πρός Θεόν, τῶν σέ τιμώντων, ἀπαύστως μνημόνευε.
Κοντάκιον. Ἦχος πλ. β’. Τήν ὑπέρ ἡμῶν.
Τήν βασιλικήν, προσάγων ἱερουργίαν, τῷ Παμβασιλεῖ, Βασίλειε θεοφάντορ, ὁλοκάρπωμα θεῖον, τούς θείους ἀγῶνάς σου, ἱερῶς αὐτῷ προσέφερες, Ἱεράρχα πανσεβάσμιε, ἐκβοῶν τοῖς προσιοῦσί σοι· Ἡ τῆς Εἰκόνος τιμή, ἀνυψοῦται Χριστῷ.
Μεγαλυνάριον.
Χαίροις ὦ Βασίλειε ἱερέ, τοῦ ἐπουρανίου Βασιλέως μυσταγωγός· χαῖρε Ἐκκλησίας, βασίλειος λαμπρότης, τῆς ἄνω βασιλείας, χαῖρε συμμέτοχε.
Ὅσιος Ἀκάκιος ὁ Καυσοκαλυβίτης (12 Απριλίου)
Ὅσιος Ἀκάκιος ἔζησε καί ἀνεδείχθη κατά τούς σκοτεινούς χρόνους τῆς Τουρκοκρατίας. Γεννήθηκε μᾶλλον λίγα χρόνια μετά τό ἔτος 1630 μ.Χ., στό χωριό Γόλιτσα τῶν Ἀγράφων, τῆς (τότε) ἐπαρχίας Φαναρίου καί Νεοχωρίου, στή σημερινή κοινότητα Ἁγίου Ἀκακίου τοῦ νομοῦ Καρδίτσας. Οἱ γονεῖς του, εὐσεβεῖς καί ἐνάρετοι Χριστιανοί, μέ τήν ἐργασία τους κατόρθωσαν στά δύσκολα ἐκεῖνα χρόνια νά ἐξασφαλίσουν τά ἀναγκαῖα τῆς ζωῆς τους μέ αὐτάρκεια καί στοργικά εἶχαν ἀφοσιωθεῖ στήν ἀνατροφή τῶν δυό παιδιῶν τους πού τούς χάρισε ὁ Θεός. Ὅμως ὁ πρόωρος θάνατος τοῦ πατέρα συγκλόνισε τήν οἰκογένεια καί ἐπισκίασε τήν εὐτυχία τους.
Ὁ Ἀναστάσιος, αὐτό ἦταν τό κοσμικό ὄνομα τοῦ Ὁσίου, ἔμεινε ὀρφανός σέ πολύ μικρή ἡλικία. Ἡ μητέρα τους μέ τή βαθιά χριστιανική πίστη καί τήν εὐσέβειά της ἀγωνίζεται ἀγώνα σκληρό «πρός τά τῆς χηρείας δεινά» καί ἀναλαμβάνει μόνη της τό βάρος τῆς οἰκογενειακῆς εὐθύνης. Ἐργάζεται ἀγόγγυστα γιά νά συντηρήσει τά δύο ἀνήλικα παιδιά της καί νά τά ἀναθρέψει μέ παιδεία καί νουθεσία Κυρίου.
Πολύ σύντομα στό πλευρό τῆς γυναίκας βρέθηκε καί ὁ μικρός Ἀναστάσιος, γιά νά ἀναλάβει καί ἐκεῖνος ἕνα μέρος ἀπό τίς εὐθύνες γιά τή συντήρηση τῆς οἰκογένειάς του.
Ὁ λόγος τοῦ Εὐαγγελίου εἶχε συγκλονίσει ἀπό νωρίς τήν καρδιά τοῦ Ἀναστασίου καί ἡ φλόγα τῆς θείας ἀγάπης θέρμαινε τήν παιδική του ψυχή. Ἔνιωθε ζωηρά καί πολύ ἔντονα τήν κλίση καί τόν ζῆλο πρός τόν μοναχικό βίο. Γι’ αὐτό ἀπέφευγε τόν θόρυβο τοῦ κόσμου καί ἀναζητοῦσε συχνά τήν ἡσυχία σέ τόπους ἐρημικούς. Ἐκεῖ, ἀφοσιωμένος στόν Θεό, διέθετε ὅλο τόν χρόνο του στήν προσευχή καί τή νηστεία. Σύντομα ἀποφάσισε νά ἐγκαταλείψει τά ἐγκόσμια καί σέ ἡλικία εἴκοσι τριῶν ἐτῶν ἔφυγε πρός τά μέρη τῆς Ζαγορᾶς Βόλου. Κατέληξε στό μοναστήρι τῆς Σουρβιᾶς, πού εἶχε χτίσει ὁ Ὅσιος Διονύσιος ὁ ἐν Ὀλύμπῳ, τό ὁποῖο βρίσκεται στήν περιοχή τῆς Μακρυνίτσας Βόλου καί εἶναι ἀφιερωμένο στήν Ἁγία Τριάδα.
Ὅταν ἔφθασε στό μοναστήρι τόν ὑποδέχθηκαν μέ καλοσύνη. Παρουσιάσθηκε στόν ἡγούμενο καί μέ ὅλο τόν σεβασμό ἀνέφερε τόν σκοπό τῆς ἐπισκέψεώς του. Ἐκεῖνος τόν ἄκουσε μέ προσοχή καί τοῦ ἐξήγησε μέ κάθε λεπτομέρεια τίς δυσκολίες τῆς μοναχικῆς ζωῆς, ἀλλά καί τό αὐστηρό πρόγραμμα τῆς μονῆς. Ὁ Ἀναστάσιος ὅμως ἐπέμενε, δίνοντας τήν ὑπόσχεση πώς μέ τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ θά ὑπερνικήσει ὅλα τά ἐμπόδια καί θά ἀνταποκριθεῖ στά καθήκοντα πού ὅριζε ἡ μοναχική πολιτεία. Ὁ ἡγούμενος, ὡς ἔμπειρος πνευματικός, διέγνωσε τόν ἔνθεο ζῆλο τοῦ Ἀναστασίου καί διαπίστωσε τήν ἀμετακίνητη καί σταθερή ἀπόφασή του νά μονάσει. Ἔτσι τόν δέχθηκε στό μοναστήρι. Ἐκεῖ ὁ Ἀναστάσιος ἐκάρη μοναχός μέ τό ὄνομα Ἀκάκιος. Καί τήν ἴδια νύχτα πού δέχθηκε τό ἀγγελικό σχῆμα καί περιεβλήθηκε τό μοναχικό ἔνδυμα, ἀξιώθηκε μέ θεία ὀπτασία. Εἶδε σάν νά βαστοῦσε στά χέρια του μία ἀναμμένη λαμπάδα, πού εἶχε φῶς ὑπέρλαμπρο καί φώτιζε ὅλο τόν τόπο ἐκεῖνο.
