Ἁγία Ἀναστασία ἡ Ρωμαία, ἡ Ὁσιομάρτυς (29 Οκτωβρίου)
Ὅσια Ἀναστασία ἔζησε στά χρόνια τοῦ Διοκλητιανοῦ καί καταγόταν ἀπό τήν Ρώμη. Ὅταν πέθαναν οἱ πλούσιοι γονεῖς της, διαμοίρασε τήν περιουσία πού κληρονόμησε στούς φτωχούς καί ἀποσύρθηκε σέ μοναστήρι.
Ὅταν τήν συνέλαβε ὁ ἡγεμόνας Πρόβος, ὑπενθύμισε στήν Ἀναστασία τήν ἀνθηρή νεότητά της, γιά τήν ὁποία θά ἔπρεπε νά ἀρνηθεῖ τόν Χριστό. Τότε, δυναμική ὑπῆρξε ἡ ἀπάντηση τῆς Ἀναστασίας: «Ἐγώ, εἶπε, μία ὡραιότητα καί νεότητα γνωρίζω, ἐκείνη πού δίνει ὁ Χριστός στίς πιστές καί γενναῖες ψυχές, πού προτιμοῦν γι’ Αὐτόν τόν θάνατο ἀντί ἄλλων ἐγκόσμιων ἀγαθῶν, ὅταν αὐτά προτείνονται γιά τήν προδοσία τοῦ Θεοῦ τους. Πλούτη εἶχα ἄφθονα. Δέν τά θέλησα. Ἀλλά τόν Χριστό μου τόν θέλω καί ἀπ’ Αὐτόν καμία δύναμη δέν θά μπορέσει νά μέ χωρίσει. Ἂν ἀμφιβάλλεις, δοκίμασε».
Ἐξαγριωμένος ἀπό τήν ἀπάντηση ὁ Πρόβος, τήν μαστίγωσε στό πρόσωπο καί τήν ἅπλωσε σέ ἀναμμένα κάρβουνα. Ἔπειτα, τήν κρέμασε καί τῆς ἔσκισε τό σῶμα. Μετά ἔκοψε τούς μαστούς της, ξερίζωσε τά νύχια της καί τελικά τήν ἀποκεφάλισε.
Ἔτσι, ἡ Ἀναστασία πῆρε τόν ἁμαράντινο στέφανο τοῦ μαρτυρίου.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Ἀσκήσει ἐκλάμψασα, ὥσπερ παρθένος σεμνή, ἀθλήσεως αἵμασι, τήν τῆς ἁγνείας στολήν, ἐνθέως ἐφοίνιξας· ὅθεν Ἀναστασία, ὡς Ὁσία καί Μάρτυς, χάριτας ἰαμάτων, ἀπαστράπτεις τῷ κόσμῳ, πρεσβεύουσα τῷ Σωτήρι, ὑπέρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.
Κοvτάκιοv. Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.
Παρθενίας νάμασι, καθηγνισμένη Ὁσία, μαρτυρίου αἵμασι, Αvαστασία πλυθεῖσα, παρέχεις, τοῖς ἐν ἀνάγκαις τῶν νοσημάτων, ἴασιν, καί σωτηρίαν τοῖς προσιοῦσιν, ἐκ καρδίας· ἰσχύν γάρ νέμει, Χριστός ὁ βρύων, χάριν ἀέναοv.
Μεγαλυνάριον.
Ἔφυς ὥσπερ ῥόδον πανευθαλές, ἐν δικαιοσύνης, τοῖς λειμῶσιν ἀσκητικῶς, καί ὀσμήν χαρίτων, ἀθλητικῶς ἐκπέμπεις, σεμνή Ἀναστασία, τοῖς σέ γεραίρουσι.
Ὅσιος Ἀβράμιος καὶ Μαρία ἡ ἀνεψιά του (29 Οκτωβρίου)
Όσιος Αβράμιος γεννήθηκε στην περιοχή της Εδέσσης της Μεσοποταμίας, κατά τα τέλη του 3ου αιώνα. Οι ευγενείς και ευλαβείς γονείς του δεν είχαν άλλο γιο, κι ενώ σέβονταν τη διάπυρη ευσέβεια του τον ενύμφευσαν παρά τη θέληση του. Κατά τη διάρκεια της γαμήλιας εορτής ο Αβράμιος καθόταν μόνος με την καρδία συντετριμμένη. Έστειλε τότε ο Νυμφίος Χριστός ακτίνα γλυκύτατη αχτίστου χάριτος και φώτισε την καρδία του. Ο νεαρός Άβράμιος παρευθύς εγκατέλειψε σύζυγο, γονείς και τα αγαθά του κόσμου τούτου και αποσύρθηκε σ’ ένα απομονωμένο κελλί, όπου έμεινε επί επτά ήμερες προσευχόμένος, δίχως να φάει και να πιει. Οι γονείς του αναγνώρισαν τότε ότι ο Θεός τον εξέλεξε για την άγαθή μερίδα, για να φωτισθεί από την οικονομίαν του μυστηρίου του Χριστού (Έφεσ. 3, 9), και τον άφησαν να συνεχίσει τις θείες αναβάσεις του, μόνον μόνω τω Θεώ, έγκλειστο σ’ ένα μικρό κελλί, στο οποίο άνοιξαν στενή θυρίδα για να του δίνουν από καιρού εις καιρόν λίγο ψωμί και νερό, ίσα ίσα για τις ανάγκες της φύσεως. Ο Αβράμιος άνθησε εν κρυπτώ επί πενήντα χρόνια, φωτίζοντας τους τριγύρω του με την ακτινοβολία της αρετής του και στηρίζοντας τον κόσμο με την προσευχή του.
Η κωμόπολις Βέθ-Κιδυνά στα περίχωρα της Εδέσσης, κατοικείτο ακόμα τότε από ασεβείς ειδωλολάτρες και όλες οι προσπάθειες του τοπικού επισκόπου να τους κατηχήσει είχαν αποδειχθεί άκαρπες. Φωτισμένος από το Άγιο Πνεύμα, ο επίσκοπος πήγε στον Αβράμιο συνοδευόμενος από τον κλήρο και του ζήτησε να δεχθεί την ιερωσύνη και να έλθει να κηρύξει τον λόγο του Ευαγγελίου στην περιοχή. Μετά από πολλές ικεσίες και άλλες τόσες απειλές, για να μην υποπέσει στο αμάρτημα της παρακοής, ο όσιος δέχθηκε, με δάκρυα στα μάτια, να εγκαταλείψει το ερημητήριό του και να αναλάβει το καθήκον αυτό. Επί τρία και πλέον έτη υπέμενε τα κτυπήματα, τις ύβρεις και την καταφρόνηση εκ μέρους των σκληρόκαρδων κατοίκων δίχως να εγκαταλείψει τις προσπάθειες του και τις προσευχές του για τη σωτηρία τους, και κατόρθωσε τέλος να φέρει στην ορθόδοξη πίστη περισσότερους από χίλιους κατοίκους, οι οποίοι έλαβαν το άγιο βάπτισμα. Επί ένα έτος έσπειρε τον Ευαγγελικό σπόρο μεταξύ του ποιμνίου του ώστε να φέρει πλείονα καρπό, και κατόπιν, φλεγόμενος πάντα από τον πόθο της ησυχίας, αποσύρθηκε κρυφά από τη δόξα και τις μέριμνες του κόσμου τούτου. Επέστρεψε στο κελλί του, όπου υπέστη αμείλικτο πόλεμο και επιθέσεις των δαιμόνων και χάρις στη δύναμη του Θεού, τους κατατρόπωσε.
Επειδή ο κατά σάρκα αδελφός του Αβραμίου είχε πεθάνει αφήνοντας μόνη στον κόσμο την επτάχρονη κόρη του Μαρία, ο Αβράμιος την πήρε κοντά του, την έβαλε σ’ ένα μικρό κελλί κοντά στο δικό του και την άφησε ν’ ανθήσει ως άνθος της ερήμου διά της εν προσευχή συνομιλίας της με τον Θεό, δίνοντάς της τις αναγκαίες νουθεσίες από μια μικρή θυρίδα που έβλεπε στο κελλί του. Η νεαρά κόρη έφθασε έτσι την ηλικία των είκοσι ετών και πρόκοπτε στα θεάρεστα έργα. Μία ήμερα όμως, υπέπεσε στην αμαρτία με εναν ακόλαστο μοναχό πού ερχόταν συχνά και επισκεπτόταν τον Όσιο. Και αντί να ικετεύσει Εκείνον ο οποίος ενανθρώπησε για τη σωτηρία των αμαρτωλών, η Μαρία υπέπεσε στο εισέτι φρικτότερο αμάρτημα της απελπισίας. Ό διάβολος την έπεισε ότι ο Θεός δεν θα μπορούσε ποτέ να ελεήσει εκείνη που κατασπίλωσε την παρθενία της και το αγγελικό Σχήμα. Αλλόφρων η Μαρία πήγε στη γειτονική πόλη και παραδόθηκε στην πορνεία. Επί δύο και πλέον ετη, καθημερινώς κυλούσε και πιο βαθιά στη βορβορώδη άβυσσο της αμαρτίας, ενώ ο Αβράμιος ανέπεμπε συνεχώς προσευχές προς τον Κύριο για να του αποκαλύψει πού είχε πάει η ανηψιά του. Από κάποιον ταξιδιώτη έμαθε πού κατέληξε η Μαρία και, προκρίνοντας τη σωτηρία των ψυχών από την ησυχία, το Σχήμα, την άσκηση και ακόμη και από τις προσευχές του, φόρεσε ένδυμα στρατιωτικό, μάζεψε τα λίγα χρήματα που είχε και μετέβη στο εργαστήριο της ακολασίας όπου η Μαρία ασκούσε το μιαρό της επάγγελμα, υποκρινόμένος ότι επιθυμούσε και εκείνος να απολαύσει τα κάλλη της. Παρήγγειλε δείπνο πολυτελές και για πρώτη φορά μετά πενήντα χρόνια έφαγε κρέας και ήπιε κρασί- κατόπιν αποσύρθηκε στα ιδιαίτερα με τη νεαρή κόρη. Αφού έκλεισε τη θύρα και βεβαιώθηκε ότι δεν μπορούσε να του ξεφύγει, ο Αβράμιος αποκάλυψε στην ανηψιά του ποιος ήταν, ενώ εκείνη είχε παραλύσει από την κατάπληξη και την καταισχύνη, δεν τολμούσε να τον κοιτάξει και είχε τα μάτια της καρφωμένα στο πάτωμα. Ο Όσιος της μίλησε με πραότητα, χωρίς διόλου να την ψέξει. Με δάκρυα στα μάτια της υπενθύμισε την αγαλλίαση της ασκητικής βιοτής και της παρθενίας, την έπεισε ότι άπειρο είναι το έλεος του Θεού και υπερβαίνον παν αμάρτημα, ότι η μόνη ασυγχώρητη αμαρτία είναι ακριβώς η απελπισία. Για να την ενθαρρύνει, πρόσθεσε: «Έλα, τέκνον, ας επιστρέψουμε στα κελλιά μας. Επάνω μου παίρνω την ανομία σου και εγώ θα απολογηθώ γι’ αυτήν ενώπιον του Χριστού την ημέρα της φοβεράς Κρίσεως. Εσύ, έλα απλώς στο κελλί σου, ξαναγύρισε στην άσκησή σου και την προσευχή και στάσου εκ νέου ενώπιον του πανοικτίρμονος Θεού». Γλυκά δάκρυα συντριβής κύλησαν στο πρόσωπο της Μαρίας όταν άκουσε τα λόγια αυτά, και δέχθηκε να φύγει μαζί του από το πανδοχείο της αμαρτίας και να εγκαταλείψει τον ακόλαστο βίο. Ξανακλείσθηκε στο στενό κελλί της με τόσο ζήλο και με τόσα δάκρυα, ώστε δεν άργησε όχι μόνον να λάβει από τον Θεό συγχώρηση των αμαρτιών, αλλά και το χάρισμα να επιτελεί θαύματα. Αφού διήνυσε θεάρεστο βίο, ο Όσιος Αβράμιος εκοιμήθη εν ειρήνη το 366, και πέντε χρόνια αργότερα ανεπαύθη και η ανηψιά του.
Πηγή: http://vatopaidi.wordpress.com
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α’. Τοῦ λίθου σφραγισθέντος.
Ζωῆς τῆς φθειρομένης λιπών τάς ἀπολαύσεις, ἐν τῇ τῶν μελλόντων ἐλπίδι, Ἀβράμιε θεοφόρε, ὁσίως ἐβίωσας ἐν γῇ, καί χρῖσμα ὑπεδέξω ἱερόν· διά τοῦτο ὡς τοῦ Λόγου μυσταγωγός, κατηύγασας τούς βοῶντας· δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σέ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διά σοῦ, πᾶσιν ἰάματα.
Κοvτάκιοv. Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.
Ἐν σαρκί ὡς ἄγγελος, ἐπί τῆς γῆς ἀνεδείχθης, καί ἀσκήσει γέγονας, πεφυτευμένον ὡς δένδρον, ὕδατι, τῆς ἐγκρατείας καλῶς αὐξήσας, ῥεύμασι, τῶν σῶν δακρύων ῥύπον ἐκπλύνας· διά τοῦτο ἀνεδείχθης, δοχεῖον θείου, Ἀβράμιε Πνεύματος.
Μεγαλυνάριον.
Τό δοθέν σοι τάλαντον πρός Χριστοῦ, πόνοις ἐγκρατείας, ἐγεώργησας δαψιλῶς, καί ὡς Ἱεράρχης, αὐτό ἐπηυξημένον, Ἀβράμιε προσάγεις, τῷ σέ δοξάσαντι.
Μνήμη Ἁγίας Σκέπης τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου ἐν Βλαχερνῷ (1 και 28 Οκτωβρίου)
ιαβάζουμε: «Τῇ αὕτῃ ἡμέρᾳ τήν ἀνάμνησιν ποιούμεθα τῆς Ἁγίας Σκέπης τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί Ἀειπαρθένου Μαρίας ἤτοι τοῦ ἱεροῦ αὐτῆς Μαφορίου, τοῦ ἐν τῷ σορῷ τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τῶν Βλαχερνῶν, ὄτε ὁ Ὅσιος Ἀνδρέας ὁ διά Χριστόν σαλός κατεῖδεν ἐφηπλωμένην αὐτήν ἄνωθεν καί πάντας τούς εὐσεβεῖς περισκέπουσαν».
Λόγω τῶν πολλῶν θαυμάτων ἀπό τήν Παναγία, πού ἀνέφεραν οἱ Ἕλληνες στρατιῶτες στόν Ἑλληνοϊταλικό πόλεμο τό 1940, ἡ Ἱερά Συνοδός τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος μέ ἀπόφασή της τό 1952, καθιέρωσε νά ἑορτάζεται ἡ Ἅγια Σκέπη τῆς Θεοτόκου ἀντί γιά τήν 1η Ὀκτωβρίου, στίς 28 Ὀκτωβρίου.
Ἡ ἑορτή τῆς Ἅγιας Σκέπης τῆς Θεοτόκου ἡ ὁποία τελοῦνταν ἀπό παλαιοτάτων χρόνων τήν 1η Ὀκτωβρίου, ἦταν ἀνάμνηση τοῦ θαύματος τό ὁποῖο εἶδε ὁ Ὅσιος Ἀνδρέας. Κατά τή διάρκεια μιᾶς ἀγρυπνίας στό παρεκκλήσι τῆς «Ἅγιας Σοροῦ» τοῦ ναοῦ τῶν Βλαχερνῶν στήν Κωνσταντινούπολη, ὁ Ὅσιος Ἀνδρέας εἶδε τήν Θεοτόκο νά προχωράει ἀπό τίς βασιλικές πύλες πρός τό θυσιαστήριο ἀνάμεσα σέ λευκοφόρους ἅγιους, ἀπό τούς ὁποίους ξεχώριζαν ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος καί ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος. Ὅταν ἔφθασε στό θυσιαστήριο γονάτισε καί προσευχόταν γιά πολλή ὥρα, κλαίγοντας καί παρακάλωντας τόν Υἱό της γιά τήν σωτήρια τοῦ κόσμου. Ὅταν ὁλοκλήρωσε τήν δέησή της, ἔβγαλε ἀπό τό κεφάλι της τό ἀστραφτερό μαφόριο, πού φοροῦσε καί μέ μία κινήση τό ἅπλωσε σάν σκεπή ἐπάνω ἀπό τό ἐκκλησίασμα. Ἔτσι ἁπλωμένο τό ἔβλεπε γιά ἀρκετή ὥρα ὁ Ὅσιος Ἀνδρέας μαζί μέ τόν Ἐπιφανιο, πού τόν συνόδευε. Ὅσο φαινόταν ἐκεῖ ἡ Θεοτόκος, φαινόταν καί ἡ ἱερή ἐσθήτα νά σκορπίζει τή Χάρη της. Ὅταν ἐκείνη ἄρχισε νά ἀνεβαίνει πρός τόν οὐρανό, ἄρχισε καί ἡ Θεία Σκέπη νά συστέλλεται καί σιγά – σιγά νά χάνεται. Τό ἱερό αὐτό μαφόριο πού φυλασσόταν ἐκεῖ συμβόλιζε τήν Χάρη καί τήν προστασία πού παρέχει ἡ Παναγία στούς πιστούς.
Ἅγιοι Ἀγγελῆς, Μανουῆλ, Γεώργιος καὶ Νικόλαος οἱ Νεομάρτυρες ἐκ Μελάμπων Κρήτης (28 Οκτωβρίου)
λοι γεννήθηκαν στό χωριό Μέλαμπες Ρεθύμνου Κρήτης, ἀπό γονεῖς εὐσεβεῖς χριστιανούς.
Ὁ Ἀγγελῆς καί ὁ Μανουῆλ ἦταν γνήσια ἀδέλφια, γιοί τοῦ Ἰωάννη Ρετζέπη. Ὁ Γεώργιος ἦταν γιός τοῦ Κωνσταντίνου Ρετζέπη. Ὁ Νικόλαος ἦταν γιός κάποιου ἄλλου, Ἰωάννη Ρετζέπη.
Ὅλοι δηλαδή ἦταν ἀπό τήν ἴδια οἰκογένεια, πλούσιοι, διακεκριμένοι γιά τήν ἀνδρεία τους, ἔγγαμοι μέ παιδιά καί ἀπολάμβαναν ὅλα τά προνόμια τῶν Μωαμεθανῶν, διότι ὑποκρίνονταν τούς Τούρκους.
Τό 1821 ὅμως, συντάχθηκαν μέ τούς χριστιανούς καί πολέμησαν γενναία γιά τήν ἐλευθερία τῆς πατρίδας. Ὅταν ἐπέστρεψαν στή γενέτειρά τους καί πῆγαν νά πληρώσουν τούς καθιερωμένους φόρους στούς ἐντεταλμένους Τούρκους, τούς κατάγγειλαν σάν ἀποστάτες τοῦ Μουσουλμανισμοῦ στόν Μεχμέτ Πασᾶ τοῦ Ρεθύμνου.
Συλλήφθηκαν καί ὁδηγήθηκαν δεμένοι στήν πόλη αὐτή. Ἐπειδή ὅμως δέν ὑπέκυψαν στίς κολακεῖες τῶν τυράννων καί ἔμειναν σταθεροί στήν πίστη τους, βασανίστηκαν μέ τόν πιό φρικτό τρόπο.
Τελικά στίς 28 Ὀκτωβρίου 1824 τούς ἀποκεφάλισαν μπροστά στήν «Μεγάλη Πόρτα» τοῦ Ρεθύμνου. Οἱ τρεῖς κάρες ἀπ’ αὐτούς τούς Νεομάρτυρες, φυλάσσονται στόν Ναό τῶν τεσσάρων μαρτύρων στό Ρέθυμνο.
Ἅγιοι Τερέντιος καὶ Νεονίλλη καὶ τὰ τέκνα αὐτῶν (28 Οκτωβρίου)
ταν μία πραγματική «κατ’ οἶκον ἐκκλησία». Οἰκογένεια ἀληθινά χριστιανική, μέ μιά ψυχή, μέ μιά καρδιά καί τό ἴδιο φρόνημα.
Ὅταν ἄρχισε ὁ διωγμός κατά τῶν χριστιανῶν, εἰδοποίησαν τούς δυό συζύγους ὅτι κινδυνεύουν νά συλληφθοῦν. Τότε ὁ Τερέντιος καί ἡ Νεονίλλη ἀναρωτήθηκαν νά φύγουν μακριά, προκειμένου νά προστατέψουν τά παιδιά τους ἢ νά μείνουν καί νά περιμένουν μέ γενναιότητα ὁποιοδήποτε μαρτύριο;
Οἱ πέντε γιοί καί οἱ δύο θυγατέρες τους, ἔδωσαν ἀποφασιστική ἀπάντηση. Γιατί νά φύγουν; Ὁ διωγμός εἶχε ἐξαπλωθεῖ παντοῦ. Ἔπειτα, ἡ ἀναχώρησή τους θά ἐνέσπειρε τόν πανικό στούς ἐκεῖ χριστιανούς. Καί τό σπουδαιότερο, ἡ Ἐκκλησία δέν ἐνισχύεται ἀπό φυγάδες, ἀλλά ἀπό μάρτυρες καί ἀθλητές.
Ἔτσι, ὅλη ἡ οἰκογένεια ἀποφάσισε νά μείνει σταθερή στήν ἀπόφασή της. Καί ὅλοι μαζί, ἀφοῦ ὁμολόγησαν τόν Χριστό, πέθαναν μέ ἀποκεφαλισμό.
Ὅσιος Στέφανος ὁ Σαββαΐτης (28 Οκτωβρίου)
όγιος μοναχός ὁ Ὅσιος Στέφανος στήν Λαύρα τοῦ Ἁγίου Σάββα, ἔζησε τόν 8ο αἰῶνα μ.Χ. Ἡ ἀσκητική του ζωή, συνοδευόταν ἀπό μεγάλη ἀγάπη στήν μελέτη καί ἀπό τήν ἀξιόλογη ἐπιδεξιότητα τῆς ἱερῆς ποίησης. Ἀγαποῦσε τούς ἀγῶνες γιά τήν ὀρθόδοξη ἀλήθεια, καί πρόθυμα μετεῖχε στόν πόλεμο κατά τῶν αἱρέσεων.
Συχνά ἀπέφευγε κάθε λογής ἀνθρώπινης ἐπικοινωνίας καί ζοῦσε ἐντελῶς μόνος σέ διάφορα ἐρημικά μέρη. Ἐκεῖ ἀγαποῦσε νά παρατηρεῖ τή φύση καί νά μεταρσιώνεται μέ τήν προσευχή. Ἐπίσης χάϊδευε τά ἐλάφια, πού τόν πλησίαζαν συναισθανόμενα καί αὐτά τήν ἀγαθότητα καί τήν παιδική ἀφέλεια τῆς ψυχῆς του.
Τέλος ὁ ἐρημοπολίτης Στέφανος ὁ Σαββαΐτης, βάσταξε καί τά βάρη τοῦ ἐπισκόπου, μετά ἀπό ἐπίμονες παρακλήσεις.
Πέθανε διδάσκοντας καί οἰκοδομώντας τόν λαό μέ τό χρηστό, ἄμεμπτο καί φιλάνθρωπο παράδειγμά του.
