Ἁγία Φωτεινὴ ἡ Μεγαλομάρτυς ἡ Σαμαρείτιδα (26 Φεβρουαρίου)
Ἁγία Μεγαλομάρτυς Φωτεινή καταγόταν ἀπό τήν Σαμαρειτική πόλη Σιχάρ. Τίς πρῶτες πληροφορίες γιά τήν Ἁγία τίς βρίσκουμε στό Δ’ κεφάλαιο τοῦ κατά Ἰωάννη Εὐαγγελίου.
Κάθε μεσημέρι πήγαινε ἔξω ἀπό τήν πόλη, στό πηγάδι τό λεγόμενο τοῦ Ἰακώβ, καί γέμιζε τήν στάμνα της. Ἐκεῖ, μία ἡμέρα, συνάντησε τόν Ἰησοῦ Χριστό, ὁ Ὁποῖος φανέρωσε σέ αὐτήν ὅλη τή ζωή της. Ὁ Κύριος εἶπε στήν Ἁγία, ὅτι Αὐτός εἶναι «τό ὕδωρ τό ζῶν», δηλαδή ἡ ἀστείρευτη πηγή τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Αὐτό τό «πνευμνατικό ὕδωρ» ἔδωσε ὁ Κύριος στή Σαμαρείτιδα, ἡ ὁποία βαπτίσθηκε Χριστιανή μεταξύ τῶν πρώτων γυναικῶν τῆς Σαμάρειας καί ὀνομάσθηκε Φωτεινή.
Ἀπό τότε ἀφιέρωσε τόν ἑαυτό της στήν διάδοση τοῦ Εὐαγγελίου στήν Ἀφρική καί στή Ρώμη. Ἐκεῖ ἔλαβε καί μαρτυρικό θάνατο ἀπό τόν αὐτοκράτορα Νέρωνα (54 – 68 μ.Χ.), ὅταν αὐτός ἔμαθε ὅτι ἡ Ἁγία Φωτεινή ἔκανε Χριστιανές τήν θυγατέρα του Δομνίνα καί μερικές δοῦλες της.
Μαζί μέ τήν Ἁγία Φωτεινή μαρτύρησαν οἱ υἱοί της καί οἱ πέντε ἀδελφές της.
Ἁγίες ἀδελφὲς τῆς Ἁγίας Φωτεινῆς Φωτώ, Φῶτις, Παρασκευή, Κυριακὴ καὶ Ἀνατολὴ οἱ Μάρτυρες (26 Φεβρουαρίου)
ἱ Ἁγίες Φωτώ, Παρασκευή, Κυριακή καί Ἀνατολή τελειώθησαν διά ξίφους καί ἡ Ἁγία Φῶτις ἐτέθηκε σέ δύο δένδρα, τά ὁποία ἀπολυθέντα τήν διέσχισαν στά δύο.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Φωτεινήν καί Φωτίδα καί Φωτώ ἀνυμνήσωμεν, σύν Ἀνατολή Φωτεινόν τε Ἰωσήν θεῖοις ἄσμασιν, ὁμοῦ Κυριακήν Παρασκευήν, τούς Μάρτυρας Χριστοῦ περιφανείς· θείαν χάριν γάρ αἰτοῦνται καί φωτισμόν, τοῖς πίστει ἀνακράζουσι· δόξα τῷ ἐνισχύσαντι ὑμᾶς, δόξα τῷ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι δι’ ὑμῶν πᾶσιν ἰάματα.
Ἅγιος Σεβαστιανὸς ὁ δοῦκας (26 Φεβρουαρίου)
Ἅγιος Μάρτυς Σεβαστιανός ἦταν ἡγεμόνας τῆς πόλεως τῆς Καρθαγένης. Ἀσπάσθηκε τή χριστιανική πίστη ἀπό τόν εὐαγγελικό λόγο τοῦ υἱοῦ τῆς Ἁγίας Φωτεινῆς Βίκτωρος ἢ Φωτεινοῦ καί μαρτύρησε ἐπί αὐτοκράτορα Νέρωνος (54 – 68 μ.Χ.).
Ἅγιος Πορφύριος Ἐπίσκοπος Γάζης (26 Φεβρουαρίου)
Ἅγιος Πορφύριος γεννήθηκε στή Θεσσαλονίκη ἀπό πλούσιους καί εὐσεβεῖς γονεῖς. Ἀφοῦ ἐγκατέλειψε καί γονεῖς καί πλούτη, στά χρόνια τῆς βασιλείας τοῦ Ἀρκαδίου καί Ὀνωρίου, ἀναχώρησε γιά τήν Αἴγυπτο πού ἦταν τότε μεγάλο μοναστικό κέντρο καί ἔγινε μοναχός σέ σκήτη. Μετά πενταετή διαμονή ἦλθε στά Ἱεροσόλυμα καί κήρυσσε στούς Ἰουδαίους καί τούς Ἕλληνες τό Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ. Ἐκεῖ ἀσθένησε σοβαρά ἀπό κίρρωση τοῦ ἥπατος, ἀλλά παρά τήν ἀσθένειά του δέν παρέλειπε καθημερινά νά ἐπισκέπτεται τό Ναό τῆς Ἀναστάσεως καί τά ἄλλα ἱερά προσκυνήματα, προκαλώντας τόν θαυμασμό τῶν ἄλλων προσκυνητῶν. Μεταξύ αὐτῶν ἦταν καί ὁ Μᾶρκος, ὁ μετέπειτα βιογράφος τοῦ Πορφυρίου, ὁ ὁποῖος εἶχε μεταβεῖ, ἐπίσης, γιά προσκύνημα ἀπό τήν Ἀσία στά Ἱεροσόλυμα καί ἀπό τότε συνδέθηκαν διά βίου. Ὁ Μᾶρκος ἀποδείχθηκε πιστός καί χρήσιμος συνεργάτης του, ἀνέλαβε μάλιστα νά τακτοποιήσει μία σοβαρή ἐκκρεμότητα πού εἶχε ἀφήσει στή Θεσσαλονίκη ὁ Πορφύριος, τόν καταμερισμό δηλαδή τῆς οἰκογενειακῆς περιουσίας του μέ τά ἐνήλικα πλέον ἀδέλφια του. Κατά τήν διάρκεια τῆς ἀπουσίας τοῦ Μάρκου στή Θεσσαλονίκη, ἡ ὑγεία τοῦ Ἁγίου Πορφυρίου ἀποκαταστάθηκε θαυματουργικά, κατόπιν ὁράματος τῆς σταυρώσεως τοῦ Κυρίου καί τοῦ εὐγνώμονος λῃστοῦ. Ὁ Μᾶρκος διεκπεραίωσε τήν ὑπόθεση μέ τόν καλύτερο τρόπο καί ἐπέστρεψε μέ τό μερίδιο τῆς περιουσίας, ὕψους 4.400 νομισμάτων καί μέ πλῆθος ἀργυρῶν σκευῶν καί πολύτιμων ἐνδυμάτων, τά ὁποία σύντομα ἐκποίησε καί μοίρασε στούς πτωχούς καί στά μοναστήρια τῶν Ἱεροσολύμων καί τῆς Αἰγύπτου, τά ὁποία ἦταν πολύ πτωχά.
